Όνειρα στοιχειωμένων ημερών

"Δεν είμαι αλληλλέγγυος στην ανέχεια των ανθρώπων, αλλά στο σθένος με το οποίο της αντιστέκονται"

Το παρακάτω κείμενο είναι εμπνευσμένο και αφιερωμένο πρωτίστως στον Ι-Ν.Σ.

Σκέφτομαι τη βόλτα μου, αυτή που ονειρεύομαι σε κάθε βροχερή συνθήκη. Όταν περιπλανώμαι, αναμιγνύομαι στον κόσμο και κάπου χαμένος, βρίσκω τις άκρες μου. Σκέφτομαι εκείνη τη συναυλία που σαν παιδί χαζεύω μέσα στο πλήθος, κρέμομαι από τις χορδές και τα πλήκτρα και κάθε νότα καρφώνεται μέσα μου, με ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και βουτάει με ορμή μέσα μου, στο κέντρο μου, σε αυτό που ξεχνάω. Σκέφτομαι τα γέλια μας να σκορπίζονται στις θάλασσες και να σηκώνονται σαν άμμος να μπαίνουν στα μάτια μας και να δακρύζουμε από χαρά και ευτυχία επειδή είμαστε μαζί και συμμετέχουμε στο μοίρασμα του καθενός. Σκέφτομαι τα παιδιά μου, που με κοιτάζουν για να τους μάθω τον κόσμο κι εγώ μόνο απαντήσεις δεν έχω. Εκείνα είναι το φως, θέλω να τους πω, αλλά πώς το διδάσκεις αυτο; «Εσείς είστε το αύριο» θέλω να τους φωνάξω, δίνοντάς τους τη σκυτάλη να τρέξουν βήματα παραπέρα τον Άνθρωπο και τις ψυχές του, αλλά πώς το κάνεις αυτό με ένα τέτοιο παρελθόν;

Θυμάμαι λοιπόν την ιστορία του Φόβου, του γιου του Άρη, όπως την άκουσα πριν λίγες μέρες. Κάθε φορά που πήγαινε ο Άρης σε πόλεμο, πήγαινε ο Φόβος μαζί του, τον ακολουθούσε και του ψιθύριζε τυχόν αμφιβολίες για την έκβαση του αγώνα. Και να είμαι ειλικρινής, δε συμπαθούσα ποτέ τον Άρη, μιας και συμβόλιζε το θεό του πολέμου. Κι όταν άκουσα αυτή την ιστορία, έβγαλε νόημα ο φόβος να είναι το αποκύημα ενός τέτοιου θεού, που τελικά φύτευε ακόμα και στον πατέρα του τις φοβέρες και τα «μήπως»...«τι θα γίνει αν»... Από που άλλου να προερχόταν άλλωστε, αν όχι από το τέρας της εναντίωσης και της κατάκτησης;

Κι αν ο φόβος σήμερα μας προστατεύσει; Αν είναι η φωνή της λογικής; Αν είναι η κινητήριος δύναμη για μια γενναία απόφαση, που θα μας στείλει σε μέρες δυσχέρειας αλλά θα μας παρέχει εγγυήσεις; Γιατί αυτό θέλω, να μου εγγυηθούν ότι θα πάω τη βόλτα μου, θα ζήσω τις μέρες μου ξένοιαστες κάποτε, θα καταφέρω να γελάω με τους δικούς μου κάποτε για όλα και να έχω έστω τα βασικά. Δεν θέλω πολλά, λίγα αρκεί να ζήσω.  Κι έτσι περνάει η ώρα μου, με το φόβο να μου ψιθυρίζει ερωτόλογα κι εγώ να σαγηνεύομαι από τις ασφαλείς του διαβεβαιώσεις. Και όλο κάτι λείπει: αυτό το τελευταίο όνειρο που έχω, θυμάσαι που σου είπα;  Να μάθω στα παιδιά μου να τρέχουν προς τον Άνθρωπο και την ψυχή τους. Πώς να το κάνω αυτό με εγγυήσεις που ξέρω ότι δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και δε θα υπάρξουν ποτέ; Δεν τα θέλω αλυσοδεμένα στο φόβο τους, τα φαντάζομαι να κοιτάζουν ψηλά, όχι κάτω. Τα φαντάζομαι να πιάνονται χέρι-χέρι με άλλα παιδιά, όχι γραπωμένα από δικλείδες ευημερίας και πλασματικής ειρήνης, σε έναν κόσμο που δίπλα τους άλλοι, όμοιοί τους, αδέρφια τους, δεν θα ξημερώνουν αύριο. Το βράδυ, με ξυπνάνε οι φωνές τους ζητώντας εξηγήσεις για το χάλι της ημέρας που έρχεται. Φοβούνται μου λένε, εγώ τους έδειξα το δρόμο, επιμένουν. Με ενοχλούν τα λόγια τους, προσπαθώ να τους δικαιολογηθώ. «Αν ήσασταν τότε στη θέση μου, θα με νιώθατε, δεν ήταν εύκολο, δεν ήξερα, φοβόμουν..». Κι ύστερα όλα σωπάζουν και μέσα στο σκοτάδι, βλέπω τις μορφές τους. Από τη μία ο γιος του Άρη, πάντα παρών σε τέτοιες στιγμές, να μου καταστρώνει τις ενέδρες του, κι από την άλλη η Ιστορία και το μέλλον μου, το μέλλον σας, το δικό μας και το δικό τους. Τα δάκρυα της Ιστορίας στερεύουν και νιώθω πως θα της στερήσω κι άλλα. Και στέκομαι όρθιος, έτοιμος να αντιμετωπίσω ό,τι φοβάμαι, αποφασισμένος ότι την επόμενη βόλτα μου, που τόσο νοσταλγώ, θα την έχω κερδίσει με τα χέρια μου και τις πλάτες μου. Κάθε μου βήμα χτισμένο σε ένα όνειρο να κοιτάζουν ψηλά εκείνα τα παιδιά, μήπως και με επισκεφτούν πάλι και καταφέρω να γελάσω μαζί τους για την ευτυχία που θέλουμε να φτιάξουμε. Κι ο Φόβος, κλαίγοντας, να γυρίσει πίσω με άδειες τσέπες απόψε.