Φανταστικός σεπτέμβρης

Κι αρχίζει τώρα να ακούγεται πάλι το wake me up when September ends κι όλοι στον κύκλο κουρδισμένες κούκλες θεάτρου να λέμε τα ίδια και τα ίδια για την προσαρμογή στα κρύα και τις υποχρεώσεις.. Τα νέα από πάντού σα ρουκέτες εκσφενδονίζονται με καινούρια ή παλιά του καθενός που ζωντανεύουν στη λήξη ενός καλοκαιριού που παραδόξως «παγώνει» συνειδήσεις και προβλήματα.. ή έτσι επιφαίνεται τουλάχιστον.. Ξεκινάνε τα καθήκοντά τους οι εκλεγμένοι και «εκλεχτοί», τα τηλεοπτικά αρχινάνε το παραμύθι τους για την ύπνωση μιας μάζας που θα εκλιπαρεί στιγμές «ψυχαγωγίας» νέου τύπου, μαθήματα, εξεταστικές, δουλειές, επιτροπές συντάξεων για αναθεώρηση επιδόματος, καριέρες και άλλα τέτοια κουραφέξαλα.. κόσμος φεύγει μα λιγοστεύουν όσοι έρχονται, όσοι επιστρέφουν. Οι πατρίδες μας αλλάζουν κι οι έδρες εντός ζητάνε επίμονα εγκαθίδρυση και διατάξεις για το τι μέλει γενέσθαι από δω και πέρα. Λες και ο Αύγουστος ήταν, είναι και θα είναι, η παράταση λίγο πριν να ξεκινήσει ο αγώνας που πάντα μένει στη μέση. Και σου φταίνε τα πάντα. Ο καιρός, οι άνθρωποι, τα κουνούπια, το αφεντικό που έχει άγριες διαθέσεις για τον επικείμενο χειμώνα, η γκόμενα που σε παράτησε για τις σπουδές της, ο θείος σου που έχασε τη δουλειά του και δεν ψάχνει για τίποτα παρά μόνο θρηνεί τη μαύρη του μοίρα.. και πάνω από όλα αυτά, ο μήνας! Άντε να τελειώσει λες, να μπούμε σε μια σειρά. Και ποτέ σου δεν αναρωτιέσαι αν αυτό που στ’αλήθεια φταίει δεν είναι ο αστρολογικός σου χάρτης και οι εποχές, αλλά η σειρά που βάλθηκες να μπαίνεις με κάθε φθινόπωρο, η ζωή που θες να χωρέσεις πάση θυσία, το πρόγραμμα κι η ροή ενός μέλλοντος που έχεις πάψει να ονειρεύεσαι..

Και δε θα συνεχίσω να παραλογίζομαι, γιατί μου φταίνε κι εμένα τα ίδια με σένα. Κι ο Σεπτέμβρης δε λέω, περίεργος τύπος, ύπουλος, με τις λιακάδες του να σε ζαλίζουν σε μέθη και τις προθεσμίες αμίλεικτες, προτεραιότητα για κάθε βήμα.. Αλλά να, έτσι όπως σε κοιτάζω στις βόλτες μου έξω να τρέχεις, να γελάς, να κοιμάσαι, να υπάρχεις, καμιά φορά σκέφτομαι σα σε όνειρο πώς θα ήταν να υπήρχες και να υπήρχα λίγο διαφορετικά. 

Ας πούμε, μπήκε ο Σεπτέμβρης και δεν έχεις τίποτα να θυμηθείς να κάνεις. Μόνο να πας στο πάρτυ εκείνο για το φίλο σου που πέρασε σε εκείνη τη σχολή.. Κι από δουλειά κάτι θα γίνει λες, και έχεις αστείρευτη διάθεση να το ψάξεις κι ευτυχώς δεν πεινάς. Κι όταν πάει το πράγμα να γίνει δαιδαλώδες κι όλα τα «αν» και τα «μήπως» αρχίσουν να παρεισφρύουν στην ηρεμία σου, παίρνεις την Άννα τηλέφωνο (από το τραγουδάκι με το Μάρκο, ξέρεις..) και σουλατσάρετε στα σοκάκια της περιοχής και γελάτε με αστεία που αν σας άκουγε καποιος θα απορούσε σε ποια γλώσσα συνενοείστε. Και δεν αρχίζεις ούτε εγωισμούς, ούτε μοιρολατρίες, ούτε αφήνεις την υπερφύαλη ανασφάλειά σου να περιμένει από τους άλλους την αγάπη και την προσοχή, αλλά τις μοιράζεις και τις δύο αμέριστα μα στοχευμένα όπου νιώθεις. Και τελειώνει ο Σεπτέμβρης κι έχεις πάει σε τόσες δωρεάν συναυλίες και θερινά σινεμά που γέμισες μπαταρίες για να συνεχίσεις το κυνήγι των «ευκαιριών» μέχρι την επόμενη δεκαετία. Ή έτσι νιώθεις έστω. Και παίζει και το ραδιόφωνο το αγαπημένο σου τραγούδι και κάτι στην ατμόσφαιρα σου λέει πως υπάρχει μια ομορφιά απροσδιόριστη που σε περιβάλλει, μέσα στα «όχι» και τις κλειστές πόρτες των δελτίων ειδήσεων. Και δε σου φταίει πια ο Σεπτέμβρης, μα τον νοσταλγείς πριν καν φύγει. Τις μυρωδιές του, τα γέλια σας τα βράδια αναπολώντας διακοπές, τους πρωινούς καφέδες, τις κουβέντες σας κάτω από τα σεντόνια ανάμεσα σε πάθη και λάθη, τα βροχερά σαββατοκύριακα με μουσική και φαγητό.. Και σηκώνεις το ακουστικό, λες "δεν πάμε καμιά βόλτα, έχει ένα ωραίο καφέ στην πλατεία, τέλειο για απόψε!" κι η νοσταλγία μένει στο σπίτι, μες στα συρτάρια για να την ξαναβρεις αργότερα. Και ζεις αυτόν τον σεπτέμβρη λίγο αλλιώτικο, σα σε εκδρομή που δε χρειάζεται να φοβάσαι και να προσέχεις, μα μόνο να εξερευνήσεις τα γύρω γύρω κρατώντας απ'το χέρι όσους θες μαζί στην περιπέτεια.

Δε λέω, επιστημονική φαντασία, αλλά για σκέψου...