Ξυλοπόδαρα της λήθης

Photo by free-your-mind79.webnode.gr

Θα σε αφήσω να πλανάσαι στα άδυτα όσων θαρρείς πως σκέφτομαι, όσο εγώ θα πίνω λίγο λίγο το κρασί μου, ρουφώντας στο μεδούλι του το παρόν μας εδώ μαζί. Γιατί θα φύγουμε σε λίγο. Μας το είπαν, το διαβάσαμε, κάπου ακούστηκε σε κουβέντες άλλων που κρυφακούσαμε, αλλά ακόμα ισχυριζόμαστε άγνοια. Σαν πυγολαμπίδες λάμπουμε τώρα για το δευτερόλεπτο που μας χαίρεται το σύμπαν, που θα το ζήσουμε μια ζωή, όλη μας τη ζωή, κι ας είναι κάτι λιγότερο από το χρόνο που μόλις πέρασε. Κι όλες αυτές τις ιστορίες-ψέματα θα συνεχίσω να στις λέω και να τις ακούω με ανυπομονησία και εξερευνητική διάθεση, σαν να είναι το πορτόνι στην αυλή του πιο όμορφου ονείρου. 

Κι όσο αναλώνομαι σε μεγαλοκουβέντες ποικίλης ύλης, τόσο σκάει σα βόμβα στο νου μου η ίδια φράση ξανά και ξανά: 

«ξυλοπόδαρα της λήθης η πληγή και ο φόβος, ζογκλερικά ζωής που θάνατο το σούρουπο θα συναντήσουν»

ΑΥΛΑΙΑ

(Ρακένδυτος, χαμένος, τρεκλίζοντας μπαίνει στη σκηνή ο πρωταγωνιστής, με καλογυαλισμένα παπούτσια και φράκο, κοιτάζει τον κόσμο και απευθύνεται στο κενό)

ΑΝΤΡΑΣ: 

Κάθε φορά που αφήνω τα ρούχα μου στο πάτωμα και κάθομαι στο κρεββάτι, είμαι κάτι άλλο. Θα ήθελα μια μέρα να μπορώ να δω τη φάτσα μου, άγουρη και ξινή, καθώς υπάρχει ώρες στη σιωπή και τη βαρεμάρα της μοναξιάς που ευτυχώς έχω εξασφαλίσει σε τούτο το χώρο. Είναι ο χρόνος μου να είμαι εγώ χωρίς παρατηρητές, μόνο εμένα. Εμένα μπορώ να με αγνοήσω. Κι αν δεν μπορώ, ξέρω καλά πώς να σταματήσω να με κοιτάζω στα μάτια. Το έχω εξασκήσει καιρό τώρα. (γελάει σαρκαστικά) Γελάω με τα χάλια μου και ξεκαρδίζομαι με την εξαγορά της σκέψης μου σε ένα χάος από τίποτα που έχω δημιουργήσει εκεί. Θέλω να σταματήσει αυτός ο κύκλος, λέω, αλλά τον δοξάζω που με περιμένει πάντα να κλειστώ όστρακο στα κοφτερά του νύχια. Θέλω να σταματήσει αυτός ο κύκλος μα... πάντα τον δοξάζω. (παύση) Γιατί στην αιχμηρότητα της ανάσας του, μπορώ να με συγχωρώ για κάθε ΕΛΛΕΙΨΗ που βρίσκω στο δέρμα μου, για κάθε χαλασμένο μου πλήκτρο που δεν παίζει πια μουσική. (σιγοτραγουδάει μια μελωδία και χαμογελάει) 

Κι εκεί, μπορώ ίσως να δημιουργήσω ... ξανά...ΞΑΝΑ! Σα θεός, που φτιάχνει από την αρχή ένα νέο οικοδόμημα. Και δέχεται την ήττα του όταν το βράδυ έχει ξανά γκρεμιστεί.

ΠΑΡΕΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ (μιλάει ο καθένας τυχαία και εναλλάξ):

Είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα. Είμαστε ένας θίασος. Ένα τσίρκο περιοδεύον σε καιρούς δυσχέρειας, σκορπίζοντας το γέλιο αξόδευτο σε κάθε γωνιά της γης. Είναι στιγμές που στέκεσαι μόνος στο κέντρο του κόσμου και αποτελείς σημείο εκκίνησης για τον χρόνο που μένει παγωμένος περιμένοντας το σύνθημά σου. Ακούς τις φωνές μας στη γκουίντα αλλά δε λες να αρθρώσεις λέξη. Ασάλευτος ακροβάτης, χαμογελάς αμήχανα και σχηματίζονται ουράνια τόξα στο πρόσωπό σου, μόνο που εσύ δεν τα βλέπεις κι ακόμα θρηνείς τη βροχή που δεν έχει στεγνώσει στο παντελόνι σου. Είμαστε δίπλα σου, αλλά δεν μας ακούς καν, μόνο κραυγές προλαβαίνεις να αρπάξεις σαν ήχους βιαστικούς, ακαθόριστους, που μπαινοβγαίνουν στα αυτιά σου. 

ΑΝΤΡΑΣ: 

ΠΑΡΕΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ (όλοι μαζί):

ΚΟΠΕΛΑ ΑΠΟ ΤΗ ΠΑΡΕΑ:

Έχετε δει ποτέ το όνειρο που στέκεστε σε ένα ψηλό κτίριο και ξαφνικά το έδαφος γκρεμίζεται και ξυπνάτε; Αυτό νιώθεις. Πτώση ραγδαίας ταχύτητας και δε λέει να βρει πάτωμα να σε αράξει, όλα τριγυρνούν θολά και απόμακρα και είσαι μόνος μου. Σαν τότε πριν χρόνια που ήσουν με τον πατέρα σου στη θάλασσα και για λίγο νόμιζες ότι πνίγηκε και έχασες τον ήλιο. Τον έψαχνες με μανία στα διάφορα κεφάλια που κολυμπούσαν, αλλά κατά βάθος τον έβλεπες να βυθίζεται και τη μάνα σου να ουρλιάζει ήδη το χαμό του. Κι ύστερα σε έσπρωξε στην πλάτη ρωτώντας σε αν πεινάς. Παιδικές φαντασιώσεις, έλεγες, που όμως τις κουβάλησες μέχρι τώρα να σε παγιδεύουν σε χρόνους και να σου καταρρίπτουν ό,τι υπάρχει σε εικόνες καταστροφής. Μοναξιάς. Στιγμές αβοήθητες, που όμως ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν στα αλήθεια. 

ΑΝΤΡΑΣ: 

Θα βρίσκω πάντα το δρόμο της επιστροφής; 

ΠΑΡΕΑ (όλοι μαζί):

Εδώ είμαστε, θα μείνουμε, δεν φεύγουμε αν δεν έρθεις, ακούς; 

ΑΝΤΡΑΣ: (σαλεύει κοιτάζοντας πίσω σαν να ακούσε κάτι)

Θα ήθελα να έχω νυστέρι να σκίσω το σεντόνι της μνήμης, να κάνω τομή στο πιο νευραλγικό σημείο της ασυνείδητης σκέψης μου και να δω τι μου ψιθυρίζει. Ίσως και να ουρλιάζει κι απλά να μην ακούω, γιατί είμαι μακριά. Τα όνειρά μου σηματοδοτούν τη λήθη μιας ύπαρξης που πάλλεται να ζωντανέψει μέσα μου, να αποκτήσει σάρκα και οστά και να με μεταμορφώσει σε ζώο ανήμερο που διψάει για οξυγόνο. 

Θα ήθελα να έχω ύστερα μια κατάψυξη να κρύψω τις εικόνες που θα βρω, τις ευχές που θα ακούσω, να τις αφήσω εκεί μέχρι να είμαι έτοιμος να τις πάρω στα χέρια και να τις πετάξω ψηλά, να έχουν την ευκαιρία τους να στοιχηματίσουν ένα μέλλον για αυτές.Να έχουν την ευκαιρία τους! Κι εγώ τη δική μου...

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΥΛΑΙΑΣ

ΦΩΝΗ ΑΦΗΓΗΤΗ

Και πριν ο ήλιος πέσει εντελώς, πριν ταξιδέψουμε στο βυθό μιας άλλης ζωής που παράλληλα βαδίζει με τη δική μας, γαργαλητά του παρόντος μας ξυπνάνε δείχνοντάς μας εξόδους. Και ξαφνικά ακούμε. Κι ύστερα βλέπουμε. Ερωτευόμαστε το "τώρα" και συνεχίζουμε μαζί στο δρόμο για το ταξίδι. Ξεγελώντας όλα τα "αν" πριν γίνουνε βεβαιότητα, όλα τα "μήπως" που βούλιαξαν κάτω απ΄το μαξιλάρι μας.