Με τα χέρια στις τσέπες

Painting by 2 artists somewhere in Instanbul

Σκέψεις σα σφαίρες. Λόγια σαν αερόστατα. Όλα στον αέρα που αναπνέουμε. Ακόμα περισσότερο, όλα στον αέρα που βάζουμε μέσα μας. Πόσα χωράνε μέσα μας; Πόσες ανάσες, λέξεις, τελείες και κόμματα; Κι όσο αυξάνονται αυτά τα τελευταία, κάνεις παύσεις, αφήνεις μισοτελειωμένες υποθέσεις λέγοντας ένα "άστο για λίγο αργότερα, μη βιάζεσαι να λύσεις τα πάντα, έχεις χρόνο". Ναι έχεις. Αλλά καμιά φορά ο χρόνος, όπως και οι άνθρωποι, ξοδεύονται σχεδόν λάγνα σε ιστορίες και ημέρες που περνούν και δεν το καταλαβαίνεις. Κι ύστερα έρχεται η μέρα ενός άδικου απολογισμού, άνισης μάχης με παράπλευρες απώλειες και δεινούς μα κουρασμένους πολεμιστές να παρατάνε τις επάλξεις και να ψάχνουν για καταφύγια. Πώς ξεχνάς σε τούτο τον πλανήτη; Πώς αφήνεις πίσω σου; Ο μικρός πρίγκηπας στα παραμύθια άλλα μας έλεγε, χαϊδεύοντας τα αυτιά των παιδικών μας ψυχών που δεν ήταν ποτέ όσο αθώες αξιώναμε. Πώς χωράς τον κόσμο μέσα σου, χωρίς να ξεχυλίσεις σαν τον αφρό του καφέ όταν παρακάτσει στη φωτιά;  Ανοίγοντας τις κουρτίνες, είναι στην ατμόσφαιρα μια κοσμική ενέργεια, που κάτω από το φως του ήλιου μοιάζει να είναι σχεδόν αστερόσκονη. Και μέσα στο συνονθύλευμα της σκόνης, που δεν έχει μόνο αστερική μαγεία μα και πολλά καμουφλαρισμένα πυρά, εσύ παίρνεις μια τζούρα στα πνευμόνια σου και διαλέγεις ένα από όλα στην τύχη. Κι ό,τι ψαρέψεις μέσα στην κάθε μέρα, σε παίρνει μαζί του, σου ανοίγει κόσμους, σχέσεις, εμπειρίες. Άλλοι τις λένε επιλογές. Κι αν δεν είναι; Κι αν σου πω ότι επιλογή είναι μόνο η ψευδαίσθηση μιας κάποιας δύναμης να ελέγξεις κάτι, που θα σε πάει έτσι κι αλλιώς στο προκαθορισμένο; Τότε τι σκας; Προχώρα, άρπαξε τα όλα με θράσος, βάλτα στην τσέπη σου και κουβάλησέ τα μέχρι να σου είναι πια άχρηστα και να μαζέψεις καινούρια πυρίτιδα. Μας το έχουν πει ξανά, πόλεμος ήταν, πόλεμος θα είναι. Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που ανακατεύονται μία από το ένα στρατόπεδο, μέχρι να βρεθούν στο άλλο και πάει λέγοντας. Τοξοβολία να ήξερες και θα φοβόσουν λιγότερο, γιατί θα είχες εξοικειωθεί με στόχους που άλλοτε πετυχαίνεις κι άλλοτε αστοχείς και πας παρακάτω. Μα τώρα, βάλθηκες να τα μάθεις όλα, να τα ζήσεις όλα, να τα βάλεις όλα μέσα σου, βάλθηκες να ξέρεις, χωρίς να αναρωτηθείς ποτέ ποιο είναι το απώτερο νόημα της γνώσης που κυνηγάς όπως ο σκύλος κυνηγάει την ουρά του. Είδα μια μέρα έναν πλανόδιο μάγο, που δεν ήξερε κανένα μαγικό αλλά έμοιαζε ό,τι πιο θεϊκό έχω δει ποτέ από κοντά. Καθαρό βλέμμα, χωρίς άγκυρες στο βάθος, σαν καραβάκι σε ήρεμο πέλαγος που ταξίδευε ελεύθερο. Και μου είπε μια ιστορία που απλώς θυμάμαι τώρα το επιμύθιό της. 

"Δε σου φταίνε οι δαίμονες εντός σου και όλα αυτά τα παράξενα πλάσματα του μυαλού σου, η καρδιά σου σου φταίει. Είναι αστείρευτη, εξουσιαστική και θέλει να χτίσει θρόνους πάνω σε καθετί που βρίσκει στο πέρασμά της. Θρόνους και αξιώσεις γυρεύεις, αιωνιότητα και υστεροφημία μέσα από τους άλλους που θα σε αγαπήσουν για ένα πάντα, ενώ ξέρεις ότι αυτό δεν υπάρχει. Για αυτό, άμα ποτέ στο δρόμο, στις ανάσες σου, στα ταξίδια σου, οι τσέπες σου βαρύνουν και νιώθεις σαν να κουβαλάς περισσότερα από όσα αντέχεις, βάλε το χέρι σου μέσα χωρίς άλλη σκέψη, τύλιξέ τα στη χούφτα σου, φίλησε τα για ακόμα μια φορά, προσκυνώντας τα είδωλά τους, και πέταξε τα. Άδειες τεφροδόχοι που απλώς σε πηγαίνουν πίσω. Μην τα κοιτάξεις πάλι. Κι αν νομίζεις πως θα τελειώσουν όσα θέλεις να συνεχίσουν να υπάρχουν, μην ξεχνάς το πιο βασικό. Ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει. Τα υπόλοιπα καμμένη γη. "