ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ;

- "Θα έχει χαρούμενο τέλος;"

- "Αααα, δεν έχει αξία αν σου πω..."

- "Αν δεν έχει χαρούμενο τέλος, δεν θέλω να ακούσω!"

- "Χαχαχα... Είσαι μικρή ακόμα, θα μάθεις"

- "Μου την σπάει όταν το κάνεις αυτό!"

- ...

- "Τι θα γίνει, θα μου πεις τελικά;"

- "Και το τέλος;"

- "Θα δούμε μέχρι τότε!"

Μπαίνουμε σε τούνελ.. Κάνε μια ευχή!! 1...2...3...φύγαμε!!! Μπροστά ξαπλώνει ένα γαλάζιο άγνωστο περιμένοντας να μας υποδεχτεί στους λαβυρίνθους του. Δεν ξέρουμε πού πάμε. Δεν ξέρουμε γιατί φύγαμε. Ξεκινήσαμε όμως μαζί και στο μαζί εναποθέτουμε τις ελπίδες όταν θα αρχίσουν οι φουρτούνες. Θα μας τρομάξουν πολλά, το περιμένουμε, μας το είπαν κι άλλοι που ξεκίνησαν πριν από εμάς. Έχει, λέει, τέρατα εκεί που πάμε.. Αφού δεν ξέρουμε που πάμε όμως..Δεν έχει σημασία, γιατί τα τέρατα απλώς ξυπνούν στη διαδρομή, μα τα κουβαλάμε από πριν αρχίσουμε το ταξίδι. Από παλιά, χρόνια και χρόνια τα σέρνουμε σαν μπάλες στο δέρμα μας και ούτε καν το θυμόμαστε. Μεγαλώνουν κι αυτά μαζί με μας, τα βλέπουμε στα όνειρά μας μα τα ξεχνάμε σε κάθε πρωινό ξύπνημα.. τα ερωτευόμαστε όταν βουτάμε στο αλκοόλ και νοσταλγούμε ζωές που δεν ζήσαμε.. Έτσι που λες, τα τέρατα βγαίνουν μόλις περάσουμε τα σύνορα της πατρίδας μας, ό,τι είναι για τον καθένα η πατρίδα. Οικογένεια, φίλοι, χώμα, σημαίες, γλώσσα, τραγούδια, ασφάλεια.. μάλλον αυτό. Μια πλάνη ασφάλειας που απειλείται όταν ο τόπος μοιάζει να είναι ξένος και ανοίκειος. Έχουμε όμως ο ένας τον άλλον, έτσι δεν είπαμε; Έτσι. Στην έναρξη κάθε μελλοντικής μάχης, τα γέλια μας θα λαξευθούν καλύτερα κι από τα πιο κοφτερά μαχαίρια για να αντιμετωπίσουν τους εχθρούς. Σε κάθε σύνθημα πολέμου, ένα άγγιγμα από το δέρμα του άλλου σφυρηλατεί στο σώμα τη δυνατότερη ασπίδα, μια ανάσα του κι ένα "είμαι εδώ" φτάνει για να ξεχυθεί κανείς σε όποιον πόλεμο του ζητηθεί. Ευτυχώς, και τίποτα που δεν πήραμε από το παλιό μας σπίτι, τουλάχιστον είμαστε εμείς εδώ μαζί.

Και για όσους νομίζουν πως ξεκίνησαν μόνοι, και για όσους οι εχθροί του μέλλοντος φαντάζουν να είναι μόνο οι εαυτοί τους, οι ρόλοι αλλάζουν. Στο επόμενο στενό θα βάλεις τα ρούχα του άλλου που κάποτε δείχνατε να είστε διαφορετικοί και θα υποστηρίξεις εσύ όσα τότε σου ήταν άγνωστα. Το παιχνίδι - που μόνο παιχνίδι δεν είναι - υπακούει σε αυτόν το μοναδικό κανόνα: τον κανόνα της αλλαγής. Μόλις ο χρόνος περάσει, ένα αόρατο σφύριγμα θα σηματοδοτήσει την αλλαγή, τότε που εγώ θα γίνω εσύ κι εσύ κάποιος άλλος. Κι όσο για το τέλος της ιστορίας; Και τι σημασία έχει να είναι χαρούμενο, αφού το παραμύθι αυτό θα λήξει για όλους. Κι αν όταν ήμασταν παιδιά μας έμαθαν να επιζητούμε ένα χαρούμενο τέλος στα παραμύθια, όσο μεγαλώνουμε φαντάζει πιο σημαντική η αρχή μιας ιστορίας, η πορεία της, οι δράσεις και οι αναπάντεχες εκπλήξεις.. σαν τις ταινίες.. σημασία δίνεται πια στην ανατροπή, μιας και το τέλος θα είναι για όλους τους πρωταγωνιστές μας κοινό.