Αλλόκοτο ξημέρωμα

Photo by Christoforos Georgakas

Κι όταν καμιά φορά στο δρόμο αντικρύζεις ένα ζευγάρι να λογομαχεί, είναι οι δύο εσωτερικοί διάλογοι που ακροβατούν για την ισορροπία. 

Κι αν στο λεωφορείο για το σπίτι, λοξοδρομήσεις και πας προς την αντίθετη κατεύθυνση, δεν είναι σφάλμα μα οι εσωτερικές φωνές που τρέπονται σε φυγή για μια άλλη ανατολή, κάτω από τα φώτα μιας πόλης που κυοφορεί το δικό σου "αύριο", κάπου που δεν το ξέρεις, στην κατεύθυνση που μοιάζει να στριμώχτηκε τυχαία σαν λάθος σε πορεία άδεια από αστέρια.

Κι αν δεν δεις όσα φαντάστηκες εκεί που πας, στρέψε το βλέμμα σου σε κάτι άλλο, εκεί που κρύβονται τα "μήπως" κάπου βρίσκεται ο ήλιος που νόμιζες πως χάθηκε. Αφού ξεμάθαμε να λέμε πως ο ήλιος είναι πάντα εκεί. Στη σχέση μας, στο παιχνίδι μας μετά τη θάλασσα, στα κοιτάγματα του ξένου που σε θάμπωσε, μέσα σου, στο δέρμα σου, στη ζέστη της ανάσας σου που μπερδεύεται με τη δική μου.

«Κι όταν βρούμε το μέρος που ξημερώνονται ευκαιρίες, θα είμαστε ευτυχισμένοι, θα δεις! Δώσε μου απλώς μια ακόμα παράταση, λίγο χρόνο.. Δεν είναι ότι κωλυσιεργούσα, αλλά να, πέρασε καιρός από τότε που λέγαμε για εκείνο το ταξίδι και κάπως αφέθηκα.. το ξέχασα.. αναμείχτηκαν οι ευχές σου με τα «πρέπει» μου και τώρα θέλω να τα τελειώσω προτού κάνουμε εκείνο το βήμα. Κάθε πρωί που ξυπνάμε, σε βλέπω να με κοιτάς με αγάπη αλλά και μια στάλα απογοήτευσης για την υπομονή που σου έχω επιβάλλει να κάνεις.. το εκτιμώ όμως! Περισσότερο από όσο φαντάζεσαι! Νιώθω απίστευτα τυχερός που σε έχω εδώ, να κοιτάζω τις γραμμές από τις ρυτίδες του προσώπου σου να μου δείχνουν όσα μαζί ζήσαμε και καταφέραμε.. νιώθω τόσο τυχερός που καμιά φορά λέω πως δεν το αξίζω που σε έχω.. αλλά ξέρεις πως κι εγώ προσπαθώ να μας βοηθήσω, πως σε αγαπάω περισσότερο από τον καθένα κι ας μην στο δείχνω όσο θα ήθελες, κι ας μην σε πηγαίνω για χορό κάθε Παρασκευή, κι ας μην έχουμε πάει ακόμα εκείνο το ταξίδι στο βουνό που λέγαμε.. δώσε μου λίγο χρόνο! Καμιά φορά, νευριάζω γιατί νιώθω τις αιχμές της εξουσιαστικής σιωπής σου να με κατακρίνουν όσο δεν το έκανε ποτέ κανένας. Δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά οι σιωπές σου είναι πολύ πιο αιματηρές από κάθε κουβέντα σου. Σαν να μου ζητάς να κάνω πράγματα μόνο και μόνο για να μου χαρίσεις πάλι ένα γέλιο ή μια όμορφη κουβέντα για μας. Ξέρω, είχα πει πως θα κάνω πολλά, θα γλύψω τις πληγές του παρελθόντος και θα διασχίσω τον ορίζοντα για να βρω τα όνειρά μας και να στα φέρω κοντά, δε γίνεται μόνο εσύ.. αλλά κάνω, δεν κάνω; Ίσως να μην το βλέπεις, απλά δεν μου είναι εύκολο να τα αφήσω όλα πίσω μου και να πάω εκεί που λέγαμε! Θέλει δύναμη, θέλει θράσος και δεν το βρίσκω κάπου μέσα μου, το έχεις πάρει όλο εσύ, όλο το σθένος να προχωράμε είναι πια δικό σου προνόμιο.. με ρώτησες ποτέ πως νιώθω που εσύ κάνεις όλα τα βήματα κι εγώ απλά ακολουθώ; Με ρώτησες πως είναι να βαδίζουμε με σένα οδηγό; Ήσουν καλός σε αυτό πάντα, δεν λυγίζεις σε εμπόδια, δεν κοντοστέκεσαι να μυρίσεις στη διαδρομή, προχωράς για την επίτευξη του στόχου..και τα καταφέρνεις! Εγώ όμως δεν είμαι έτσι. Είπα θα αλλάξω, αλλά προσπαθώ! Μη φεύγεις, έχω να σου πω κι άλλα.. δουλειά; Τι δουλειά; Όχι εντάξει, καταλαβαίνω, κι εγώ έχω ένα σωρό δουλειές, έχεις δίκιο, ίσως καλύτερα να τα πούμε άλλη μέρα.. ναι, δεν είναι η ώρα τώρα, έχεις δίκιο.. όμως πάντα κάπως γίνεται και το αφήνουμε στη μέση..μην με παρεξηγείς..αλλά δεν το αφήνουμε; Κι είναι κι αυτό το άχαρο συναίσθημα που με πιάνει ότι για όλα φταίω εγώ και δεν αξίζω τίποτα και... ναι ναι, συγγνώμη, όχι δεν θα αρχίσω πάλι, έχεις δίκιο. Την έχω την παράταση; Εντάξει. Πάλι αυτή η στάλα απαξίωσης στο γέλιο σου, αλλά αυτό δεν σου το λέω. Είπες, άλλωστε, έχεις δουλειά. Κι εγώ είχα. Μία δουλειά είχα βάλει στο πρόγραμμα σήμερα. Και δεν την ολοκλήρωσα. Να βρω το σθένος μου, τη δύναμή μου, το κίνητρο να συνεχίσω λίγο παρακάτω για να γίνουμε ευτυχισμένοι, όπως σου υποσχέθηκα. Είναι να μην σου τάξω.. είχα σκεφτεί και τρόπο. Τώρα δεν γίνεται, θα το αναβάλλω. Έχεις δίκιο, δε γίνεται συνέχεια να σε ζαλίζω με όλα αυτά.. »

Το χαρτάκι έπεσε από τα χέρια του και σφράγισε το μυστικό του γλιστρώντας μέσα στα σκουπίδια. Έγραφε την ερώτηση που θα ξεκλείδωνε εκείνη τη χαμένη ενέργεια που έψαχνε. «Θα με αγαπάς αύριο, κι ας μην τα καταφέρω; Κι εγώ θα σε πάω για χορό την Παρασκευή!». Απομακρύνθηκε από τον καθρέφτη του και πήγε να ξεκινήσει τη μέρα του σε ένα ξημέρωμα στερημένο από τις ευκαιρίες που φαντασιωνόταν, γεμάτο με ένα σωρό άλλες που επρόκειτο κάποτε να γνωρίσει...